Здаецца, сёння я марыла па-беларуску. Можа таму, што была ўчора ў тэатры, можа таму, што прачнулася жаданне пачытаць вершыкi купалаускiя...



Альбо вось, калiсьцi мне гэты верш не падабаўся, а зараз неяк пацягнула:



* * *

Будзе слоту абвяшчаць прагноз,

Лістабой учыніць ператруску.

Песняй, што расчуліла да слёз,

Я прыму цябе па-беларуску.



Краю блаславёнага дачка,

Дзякуй лёсу, маю не ў нагрузку —

Зорны крыж Мацея Бурачка...

Ты ўва мне прызнаеш беларуску?



Сто разоў шукаў другой красы,

А тым больш што свет даўно не вузкі!

...Ды калі ты не бязродны сын —

Гавары са мной па-беларуску.



Час — вар’ят, шалёнае таксі.

Толькі ўсё ж не мыслю я аб спуску.

Кажаш, што магілы зараслі?

Памаўчы са мной па-беларуску.



Яўгенiя Янiшчыц.